Volgens mij heb ik met Saffierblauw opnieuw een persoonlijk leesrecord verbroken. Net als het eerste deel, Robijnrood, leest dit boek namelijk als een trein. Als een hoge snelheidstrein om precies te zijn en onderweg beleef en ervaar je een heleboel. Heerlijk! Het begon al goed toen ik Saffierblauw opende en zag dat er een soort samenvatting stond van wat er in Robijnrood had plaatsgevonden. Super! Het was namelijk alweer een tijdje geleden sinds ik het eerste deel gelezen had en sommige verhaallijnen waren al naar de achtergrond gezakt. Op deze manier kon ik met een opgefrist geheugen beginnen aan het verhaal, zonder me continue af te vragen wat ik nu weer gemist had. Dit mogen ze echt vaker doen bij dikke boeken die lange tijd na elkaar worden uitgegeven. Niet iedereen heeft namelijk een fotografisch geheugen of tijd (en zin ) om het vorige boek te lezen. Daarnaast was ik […]